Όνειρα

Πέρασε η εποχή που ονειρευόμασταν ανέξοδα. Τώρα πιά κάθε όνειρο που κάνουμε είναι συνάμα και μία υπόσχεση. Υπόσχεση να γίνει πραγματικότητα.

H γενιά μου

Αφορμή γι' αυτή την ανάρτηση είναι μία κουβέντα που είχα μ' ένα φίλο του πατέρα μου και δικό μου φίλο χτες. Συζητούσαμε γενικότερα για την κατάσταση (οικονομική, κοινωνική, ξες τώρα). Κάποια στιγμή λέω κι εγώ: η γενιά σας τα 'κανε σκατά (η γενιά μας θα πρέπει να τα φάει). Μου λέει "Έχεις δίκιο. Κάναμε πολλές και διάφορες μαλακίες. Μία απ' τις πιό σοβαρές ήταν που αναθρέψαμε μία γενιά κακομαθημένων. Με τα κινητά, τα ρούχα, τις εξόδους."
Συνεχίζοντας μου παρέθεσε την άποψή του για το μέλλον (της Ελλάδας) την οποία και σε μεγάλο βαθμό ενστερνίζομαι. Αν το σκεφτείς, παραήμαστε καλομαθημένοι. Έχουμε μάθει να ζούμε με τις προδιαγραφές του ανώτατου βιοτικού επιπέδου του δυτικού κόσμου. Ταυτόχρονα έχουμε μία παραγωγικότητα της τάξης του τίποτα (αρκετά αφελής πρόταση δεδομένου ότι η Ελλάδα έχει κάποια πολύ δυνατά χαρτιά στην παγκόσμια οικονομία όπως τη ναυτιλία-θα επανέλθω σ' αυτό άλλη στιγμή).
Σε αντίθεση μ' εμάς, ο Ινδός, ο Πακιστανός, ο Κινέζος, έχουν ένα βιωτικό επίπεδο χαμηλότερο. Είναι όμως διατεθειμένοι να εργαστούν πολύ περισσότερο, πολύ σκληρότερα και για πολύ λιγότερα. Επίσης τυγχάνει να μην υστερούν σε σχέση μ' εμάς, τόσο σε εκπαίδευση όσο και σε τεχνολογία.
Εμείς σε αντίθεση μ' εκείνους, αξιωνόμαστε μία υπέρογκη και αναίτια προστιθέμενη αξία στην εργασία μας.
Συνοψίζοντας, στο κοντινό μέλλον είναι πολύ πιθανό να είμαστε εμείς οι Ινδοί και οι Ινδοί οι Ευρωπαίοι.

Πάντα με αυτό το φίλο κάνουμε μία κουβέντα περί πανεπιστημίου (καθότι συνάδελφοι, αλλά αυτός αρκετά χρόνια στο επάγγελμα και καταξιωμένος μηχανικός). Δικιά του άποψη είναι ότι είμαι τιποτένιος, αδρανής, χρωστάω μαθήματα, δεν κάνω τίποτα, είμαι κακομαθημένος και τα θέλω όλα έτοιμα. (Όχι μόνο εγώ, όλη η φάρα της γενιάς μας).
Αυτό που έχω να πώ το λέω ως απάντηση σ' αυτόν εδώ το χαρακτηρισμό.

Παρατηρώ στη σχολή τα άτομα ανά έτος. Βλέπω τους μεγαλύτερους, το δικό μου έτος, βλέπω και τα μικρότερα έτη. Παρατηρώ πως προοδευτικά με τα έτη εμφανίζονται όλο και πιό συνειδητοποιημένοι φοιτητές. Περισσότερο ενδιαφέρον για το μάθημα, πιό απαιτητικοί από το μάθημα, καλύτερη συνεννόηση με τους καθηγητές, καλύτερη οργάνωση σαν έτος (επιτροπή έτους). Παρατηρώ όσο κατεβαίνω έτος την αυξανόμενη αδιαφορία προς το στημένο παιχνίδι της σχολής, αυτό των παρατάξεων. Με μεγάλη μου χαρά διαπιστώνω ότι έχω καιρό να δώ στα τραπεζάκια των κομματικών παρατάξεων φρέσκιες φάτσες.
Σ' αυτό το τελευταίο θέλω να σταθώ για λίγο. Θέλω να πώ πόση περιφρόνηση τρέφω για τους συμφοιτητές μου που θέλουν να κάνουν πολιτική καριέρα, γι' αυτό και συμμετέχουν στο "κόμμα", το όποιο κόμμα. Πιστεύω πως η κομματική νοοτροπία ήταν αυτή των γονιών μας, της γενιάς που τα 'κανε σκατά. Οι γονείς μας είναι αυτοί που θρέψανε τα κόμματα, που τα αφήσανε να αλωνίζουν. Ενθουσιαστήκανε με τη μεταπολίτευση και την αποκατάσταση της δημοκρατίας και μάθανε έκτοτε ότι το κόμμα είναι θεσμός ιερός και απαράβατος. Και τώρα που τα κόμματα διαλύονται, τώρα που απέδειξαν τη σαπίλα τους, τώρα κάποιοι επενδύουν σε κομματική καριέρα. Αυτό είναι λαμογιά φυσικά, αλλά στην εποχή μας είναι καί λαμογιά καί ηλιθιότητα μαζί.
Η δικιά μας γενιά προοδευτικά αλλάζει συνήθειες. Ανακαλύπτει τις έννοιες δημιουργικότητα, παραγωγικότητα, αυθεντικότητα, δωρικότητα... .
Αλλάζει μουσικές προτιμήσεις. Περνάει από τη μαζική κουλτούρα του ποπ-σκυλάδικου με τα προσυμφωνημένης επίδρασης σουξεδάκια και τις κρίσεις χιπ-χοπ-τσιφτετελιού, σε μουσικές του δρόμου, μουσικές του κόσμου, μουσικές βγαλμένες από τα έγκατα της Ελλάδας και άλλα τέτοια. Ακούει Θανάση, Marley, χτυπιέται με ska και μυρίζει την ψεύτικη r'n'b από χιλιόμετρα. Aνακαλύπτει σταθερά την αναγκαιότητα και αξία των τραγουδιών που τραγουδιούνται συνοδεία οργάνου στην παραλία με μπύρες.
Αποκυρήσσει την κυριλέ εμφάνιση, τις μούφα μάρκες και την πασαλειμμένη χλιδή. Μεταναστεύει από το κέντρο και την παραλία με 10€ ποτό-μπόμπα στη Συγγρού με 4€ τη μπύρα.
Δε βλέπει τηλεόραση, διότι έχει δει southpark, house, family guy, prison break και θεωρεί ότι η ελληνική τηλεόραση μας κοροϊδεύει. Δε βλέπει ούτε ειδήσεις, ιδίως μετά το Μάη-Ιούνη του '06, μετά το Δεκέμβρη του '08 για τους νεότερους. Προτιμάει σαφώς το διαδίκτυο.
Παίρνει ποδήλατο. Όχι με το επιχείρημα ότι κάνει καλό στο περιβάλλον. Με το επιχείρημα ότι μετακινείται γρήγορα, παρκάρει άνετα, γλυτώνει λεφτά και ΤΕΛΟΣ κάνει καλό στο περιβάλλον.
Δε χωράει σε καμία πολιτική παράταξη, σε καμία αριστερά, πόσο μάλλον καμία δεξιά. Έχει σαφή εικόνα για τον κόσμο και σαφείς απόψεις οι οποίες μεταβάλλονται δυναμικά και ξεφεύγουν από το ρηχό πάτο της πολιτικής τοποθέτησης.
Θέλει να πετάξει πορτοκάλια στις cayenne, να χέσει έξω απ' το times foodbar, να παρκάρει με τρακαρισμένο yugo στην Κρήνη. Αλλά όταν περνάει έξω απ' το coral κάθεται και παρατηρεί τους καθυστερημένους με το ίδιο ενδιαφέρον που θα παρατηρούσε φυσιοδίφης μαϊμούδες την περίοδο ζευγαρώματος. Και κολλάει αυτοκόλλητα streetpanters στους αφέντες αυτοκινητιστές.
Πιστεύω πως κάτι καλό θα βγεί απ' τη γενιά μου. Πάντως προς αποφυγή παρεξηγήσεων ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΟΥ "Η ΓΕΝΙΑ ΜΟΥ". Υπάρχουν ακόμα κάνγκουρες, μάκγουρες, "άρχοντες", οπαδοτραμπούκια, παιδιάκια που πάνε σάββατο βράδυ με το κουστουμάκι στα τρέντυ μαγαζιά και η μαμάκα τα καμαρώνει. Γι' αυτούς δε μπορώ να γράψω ακόμα ανάλυση. Μένω να πιστεύω πως είναι κατάλοιπα της προηγούμενης δεκαετίας και προτιμάω να τους κοιτάζω από μακρυά. Γιατί δεν έχουν τίποτα να δώσουν.