Το να πεθαίνεις χωρίζεται σε δύο κομμάτια। Ένα είναι αυτό που κρατάς εσύ। Το πέθανες। Έχεις πεθάνει। Για 'μενα ας πούμε που είμαι άθεος και υλιστής το "πεθαίνω" πα να πεί τέρμα οι βιολογικές μου λειτουργίες κι αποσυντίθεμαι। Και είναι όπως ένιωθα άπειρα λίγο πριν γεννηθώ। Πριν με φτιάξει η μάννα μου (συλλάβει, γιατί μάλλον τα βιώματα ξεκινάν απ' τη ζωή του εμβρύου στη μήτρα)। Είναι όμως και το κομμάτι του "χάθηκες"। Γιατί η ζωή μας δεν ανήκει σ' εμάς। Ανήκει στους ανθρώπους μας। Ανήκει σ' αυτούς που τους αγαπάμε, που μας αγαπάνε, που εξαρτώνται από μας (κι αν όχι αποκλειστικά άνθρωποι, έστω στα ζώα μας)।
Ο θάνατος για το εγώ είναι εύκολο πράμα। Πηδάς απ΄το μπαλκόνι με το κεφάλι να στοχεύει κατακορύφως κάτω, μαχαιρώνεσαι, πυροβολείσαι, παίρνεις μια υπερβολική δόση από ένα φάρμακο που αντενδείκνυται να πάρεις υπερβολική δόση। Αλλά ένας θάνατος όπου αφήνεις τους δικούς σου ξεκρέμαστους, αυτό είναι η χειρότερη δειλία। Αν πίστευα πως υπάρχει κάποιος θεός, αυτό που θα τιμωρούσε αυτό θα ήταν। Το κύριο και βασικό।
Απόψε πέθανε ο θείος Λάκης। Δεν τον θυμάμαι πολύ καλά। Θυμάμαι ότι ήταν καλός άνθρωπος। Δεν είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω σαν "ενήλικας"। Έχω κάποιες αμυδρές αναμνήσεις। Ο θείος Λάκης πέθανε γύρω στα ७० από καρκίνο στο πάκγρεας। Αυτός ο άνθρωπος έκλεισε λίγο πολύ τον κύκλο του και δε μπορώ να πώ πως τα βαψα μαύρα που πέθανε। Δε μου ταν ευχάριστο, αλλά ομολογουμένως είδα και τους πιό δικούς του ανθρώπους, είδα τον ξάδερφό μου ας πούμε, πως ήταν έτοιμος γι' αυτό। Και πιστεύω πως δεν είναι υπάρχει τίποτα μεμπτό στο να πεθαίνεις κλείοντας έναν κύκλο।
Επίσης πριν δυο μέρες σκοτώσαν δύο μπάτσους, της ομάδας ΔΙΑΣ। Κάτι καθάρματα πέρασαν δίπλα από ένα ες γιου βί, τους γάζωσαν με καλάζνικωφ και τους καθάρισαν। Οι δύο επέζησαν, άκουσα από τα ΜΜΕ। Και οι δύο μας άφησαν χρόνους। Και ήταν στην ηλικία μου। २२, २३, εκεί।
Κυρίως δε μπορώ να καταλάβω γιατί κανείς να θέλει να σκοτώσει δύο παιδιά। Κι ας είναιι και μπάτσοι। Ακόμα και φάλαγγα να σου χουν κάνει στο κρατητήριο (που οι συγκεκριμένοι είναι μάλλον απίθανο)। Δεν αξίζουν αυτό το θάνατο ρε γαμώτο। Σκέψου ότι με το που τους σκοτώνεις, για μένα τουλάχιστον, τους λυτρώνεις από τόσα βάσανα-έστω πες- γιατί τα παιδιά την αγαπούσαν τη ζωή τους και είχαν όνειρα κι ελπίδες να τη ζήσουν όμορφα। Αλλά όποιος τους σκότωσε δε σκότωσε μόνο αυτούς। Σκότωσε και όλους τους δικούς τους ανθρώπους।
Απ΄ ό,τι κατάλαβα αυτοί που τους φάγαν ήταν εγκληματίες ολκής, με ένοπλες ληστείες στο ενεργητικό τους।
Δε θέλω να το καταλάβω αυτό το πράγμα। Είναι δυνατόν να φας τον άλλον για μερικά ψωροφράγκα (κι ας είναι γαμημένα εκατομμύρια, άμα εχει φάει άνθρωπο γι αυτά, πραγματιά τί θα σου προσφέρουν)। Είναι δυνατόν για λίγη ηλίθια χλιδή που θα σου προσέφεραν μερικά εκατομμύρια, κάνα δυο χρόνια σε πολυτελες ξενοδοχείο και μερικές δεκάδες classάτες πουτάνες να φας κάποιον;
Ακόμα και αν βάλουμε στη μέση την ιδεολογία। Ιδεοληψία μάλλον, διότι κυρίως στο όνομα της ιδεοληψίας (που ενίοτε βαπτίζουν θρησκεία) γίνονται εγκλήματα τέτοια। Είναι δυνατόν;
Υγ। για τον Καντάφι। Είναι δυνατόν να θυσιάζεις τόσες ζωές για μία γαμημένη θέση προέδρου; Αν πίστευες στον τίτλο σου (πρόεδρος πάει ελέω λαού κι όχι ελέω θεού ξες) έπρεπε να παραιτηθείς με το που θα πέσει το πρώτο αίμα, έπρεπε να βάλεις το κεφάλι σου εσύ πρώτος κάτω εφόσον ο λαός σου αξιωνόμενος τη δημοκρατία θα σε παρέπεμπε σε δίκαιες εκλογές ή σε δίκαιη δίκη। Εσύ δεν αξίωσες τίποτε απ' τα δύο κι έχυσες το αίμα το λαού σου στο όνομα μιας ιδεοληψίας και μίας παράνοιας που δε μπορώ να καταλάβω। Τώρα πλέον ό,τι τιμωρία και να σου επιβληθεί, δε σου φτάνει। Δεν υπάρχει αρκετή τιμωρία για 'σένα.
Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011
Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010
Θα γράψω κι εγώ κάτι για τα έντεχνα
Ο όρος έντεχνα που χρησιμοποιείται ευρέως για να χαρακτηρίσει μουσικές όπως οι Πυξ-Λαξ κι ο Κότσιρας, αποτελεί έναν παρωχημένο όρο που έχει υποπέσει σε άγρια κατάχρηση. Η βασική ιδιότητα του αυτοχαρακτηριζόμενου ος "έντεχνου" συνθέτη-τραγουδοποιού είναι η επιθυμία του να διαφοροποιηθεί από τους λαϊκούς-σκυλάδες συναδέλφους του αναγόμενος στην κατηγορία του ποιοτικού, σε αντίθεση με τους προαναφερθέντες λαϊκούς-σκυλάδες οι οποίοι θεωρητικά ανήκουν στην κατηγορία του εμπορικού.
Φυσικά ο όρος εμπορικός-ποιοτικός εξυπονοεί διαφορετικό επίπεδο δουλειάς για το κάθε τραγούδι, διαφορετικό επίπεδο κατανάλωσης. Δηλαδή θεωρητικά το εμπορικό τραγούδι θ' ακουστεί για ένα μικρό διάστημα και μετά θα ξεπεραστεί και θα έρθουν άλλα στη θέση του. Απεναντίας, το ποιοτικό τραγούδι -και θεωρητικά πάντα- θ' ακουστεί και θα ξανακουστεί και θα εκφράζει ανθρώπους και αυτοί οι άνθρωποι που θα εκφράζει θα το τραγουδάνε με συγκίνηση και για πολύ καιρό και θα αναπτύξουν μ' αυτό μία μακροχρόνια ερωτική σχέση.
Επομένως και αν δεχτούμε αυτά, καταλήγουμε ότι η ευθύνη του ποιοτικού καλλιτέχνη είναι μεγαλύτερη καθότι αυτός καλείται να εμπνεύσει τον κόσμο. Ο εμπορικός μπορεί να κάθεται και να βγάζει αδιάφορα τραγούδια ξέροντας ότι η στημένη και θεμελιωμένη βιομηχανία και η ζήτηση θα του προσφέρουν έσοδα.
Τώρα τί γίνεται στην πραγματικότητα. Οι λεγόμενοι ποιοτικοί, στην εγχώρια μουσική παραγωγή είναι κι αυτοί μεταξύ τους μιά συντεχνία που συνυπάρχει αρμονικά με την αντίστοιχη συντεχνία των εμπορικών. Για την ακρίβεια βρίσκονται σε πλήρη συνεννόηση. Κι αυτό διότι το ακροατήριο της μίας και της άλλης δεξαμενής είναι δύο όψεις του ίδιου ακροατηρίου. Χοντρικά, όταν κάποιος φεύγει από το μουσικό φανατισμό που περνούσε έφηβος και μπαίνοντας σε μία ζωή πιό ενήλικη αναζητάει και άλλες διεξόδους διότι συνειδητοποιεί πως για να ζήσεις καλά εκεί έξω πρέπει να είσαι διαλλακτικός και πάνω απ' όλα να μάθεις ν' απολαμβάνεις περισσότερα πράγματα. Έτσι οι μεν ποσοτικοί βάζουν νερό στο κρασί τους και ψάχνουν και λίγο αυτό που νομίζουν αντιπέρα όχθη (γιατί τους βαράει ο έρωτας στο κεφάλι και θέλουν να βρούν έναν "πιό λεπτό και καλόγουστο" τρόπο να τον εκφράσουν), απ' την άλλη οι ποιοτικοί ανακαλύπτουν την ηδονή που δίνει ένα τσιφτετέλι, ένα μπιτάκι ή μιά ζεμπεκιά ενίοτε, πόσο μάλλον βλέποντας ότι τραβάει και τα βλέμματα του αντίθετου φύλου.
Αλλά τέρμα η εισαγωγή διότι παρεκτράπηκα και ξέφυγα απ' αυτό που ήθελα να πώ. Αυτό που ήθελα εξ' αρχής να πώ και με ώθησε να ξαναεπισκεφτώ το ιστολόγιό μου είναι ότι το έντεχνο στην ουσία είναι ΑΤΕΧΝΟ. Μιλάμε για την πιό άτεχνη και τιποτένια μουσική. Δεν είναι καν μουσική. Είναι χιλιοτραγουδισμένες ρίμες σε χιλιοτραγουδισμένους δρόμους και χωρίς πάθος. Έχουν εξαντλήσει πλέον κάθε μέσο για να εκφράσουν πάντα ακριβώς το ίδιο συναίσθημα, το οποίο είναι ένας γλυκανάλατος ψευτο-έρωτας, αραιωμένος με μπόλικο χλιαρό νερό.
Δεν υπάρχει καμία ένταση σ' αυτή τη μουσική. Κι όταν λέω ένταση, μη φανταστείτε τίποτα thrashιές. Εννοώ την εσωτερική δυναμική που έχουν τα τραγούδια. Είναι αυτό που θα ακούσεις σ' ένα απαλό και γλυκό τραγουδάκι και θα σου τσακίσει τα κόκαλα (αν πρόσεχες το τραγούδι και κατάλαβες τον σεβντά του καλλιτέχνη, γιατί αν δεν πρόσεχες το τραγούδι και δεν κατάλαβες τον σεβντά του καλλιτέχνη είσαι βόδι και θα χαρώ να φάω τις μπριζόλες σου rare-medium rare). Το έντεχνο απλά εξαντλείται στο γλυκανάλατο σαλιάρικο στίχο που έχει πάντα να κάνε με ουΐσκι καφέ και τσιγάρο για να μή δείχνει τόσο γκέυ (διότι τα προαναφερθέντα είναι σύμβολα βαρβατίλας ως ένα επίπεδο).
Απ' την άλλη μεριά το σκυλάδικο είναι τέχνη. Είναι τέχνη βρώμικη, αισχρή και πουτάνα. Δεν έχει τίποτα να κάνει με υψηλή τέχνη και μαρμάρινα μνημεία. Είναι η απλή καθημερινή έκφραση όσων δεν ξέρουν να εκφράζονται κομψά. Είναι βουτηγμένο μεσ' τα αμάξια που θα 'θελαν να 'ναι μερσεντές, στις γκόμενες που θα 'θελαν να ΄χαν σώμα μοντέλου και να 'ναι ξανθιές, στους μεσήλικες που θα 'θελαν να 'ναι λεφτάδες και τους γύφτους που θα 'θελαν να ναι σταρ διεθνούς ακτινοβολίας. Είναι ένας κόσμος που λειτουργεί με μία σύμβαση. Θα κάνεις πως είσαι λεφτάς και πως με βρίσκεις όμορφη παραβλέποντας το μπουγατσομάχαιρο που έχω γαι μύτη και τον κώλο που σέρνεται στο πάτωμα κι εγώ θα κάνω πως μου αρέσει το πούρο η χρυσή αλυσίδα και η μερσεντέ 10ετίας και θα τη βρούμε μεταξύ μας. Θα χορέψουμε και θα πιούμε μέχρι να μή μείνει τίποτα και θα πετάξουμε λουλούδια στην πίστα γιατί έτσι μάθαμε απ' τους πατεράδες μας που το 'μαθαν απ' τον Ωνάση.
Αλλά όλο αυτό είναι τέχνη. Είναι τα πάθη τα οποία βγαίνουν στη φόρα και γίνονται τραγούδια. Είναι τραγούδια που μιλάνε για χωρισμό πίκρα πόνο και απογοήτευση και εκφράζουν κόσμο που νιώθει έτσι. (σε αντιδιαστολή με τα έντεχνα που όλη τους η ατμόσφαιρα είναι μισοερωτική και χλιαρή). Είναι μία μουσική με αρχίδια και γερά θεμέλια.
"Α, εγώ δεν μπορώ ν΄ακούσω τα σκυλάδικα, μου χαλάνε την αισθητική, μου τη σπάει η δηθενιά τους, είναι τόσο ψεύτικα, είναι τόσο απαίσια όλη αυτή η ατμόσφαιρα κλπ κλπ...." Καλά, κοίτα. Αν μαζί μ' αυτό έχεις και κάτι cool να μου δείξεις, να μου πείς "νά ρε, αυτό γουστάρω και μερακλώνω" τότε εντάξει. Αλλά αν είσαι μες την κλαψομουνίλα και πας και μου ακούς έντεχνο, τότε χέσε-γάμησε.
Και για να κλείνουμε. Δε μ' αρέσει η εμπορική πτέρυγα. Τα τραγούδια της τα σιχαίνομαι, η φτηνή ενορχήστρωση μου κάνει το παπάρι τσουρέκι κάθε φορά που τα ακούω. Το ίδιο όμως και τα έντεχνα. Τουλάχιστον τα σκυλάδικα παραδέχονται ότι γαβγίζουν και δεν επαίρονται γι' αυτό. Τα εντεχνάδικα πότε θα παραδεχτούν ότι νιαουρίζουν;
Παρακάτω ο συγγραφέας θεώρησε σκόπιμο να παρουσιάσει τις δικές του επιλογές προς γνώσι και συμμόρφωσι των πιό αρνητιστών αναγνωστών
Φυσικά ο όρος εμπορικός-ποιοτικός εξυπονοεί διαφορετικό επίπεδο δουλειάς για το κάθε τραγούδι, διαφορετικό επίπεδο κατανάλωσης. Δηλαδή θεωρητικά το εμπορικό τραγούδι θ' ακουστεί για ένα μικρό διάστημα και μετά θα ξεπεραστεί και θα έρθουν άλλα στη θέση του. Απεναντίας, το ποιοτικό τραγούδι -και θεωρητικά πάντα- θ' ακουστεί και θα ξανακουστεί και θα εκφράζει ανθρώπους και αυτοί οι άνθρωποι που θα εκφράζει θα το τραγουδάνε με συγκίνηση και για πολύ καιρό και θα αναπτύξουν μ' αυτό μία μακροχρόνια ερωτική σχέση.
Επομένως και αν δεχτούμε αυτά, καταλήγουμε ότι η ευθύνη του ποιοτικού καλλιτέχνη είναι μεγαλύτερη καθότι αυτός καλείται να εμπνεύσει τον κόσμο. Ο εμπορικός μπορεί να κάθεται και να βγάζει αδιάφορα τραγούδια ξέροντας ότι η στημένη και θεμελιωμένη βιομηχανία και η ζήτηση θα του προσφέρουν έσοδα.
Τώρα τί γίνεται στην πραγματικότητα. Οι λεγόμενοι ποιοτικοί, στην εγχώρια μουσική παραγωγή είναι κι αυτοί μεταξύ τους μιά συντεχνία που συνυπάρχει αρμονικά με την αντίστοιχη συντεχνία των εμπορικών. Για την ακρίβεια βρίσκονται σε πλήρη συνεννόηση. Κι αυτό διότι το ακροατήριο της μίας και της άλλης δεξαμενής είναι δύο όψεις του ίδιου ακροατηρίου. Χοντρικά, όταν κάποιος φεύγει από το μουσικό φανατισμό που περνούσε έφηβος και μπαίνοντας σε μία ζωή πιό ενήλικη αναζητάει και άλλες διεξόδους διότι συνειδητοποιεί πως για να ζήσεις καλά εκεί έξω πρέπει να είσαι διαλλακτικός και πάνω απ' όλα να μάθεις ν' απολαμβάνεις περισσότερα πράγματα. Έτσι οι μεν ποσοτικοί βάζουν νερό στο κρασί τους και ψάχνουν και λίγο αυτό που νομίζουν αντιπέρα όχθη (γιατί τους βαράει ο έρωτας στο κεφάλι και θέλουν να βρούν έναν "πιό λεπτό και καλόγουστο" τρόπο να τον εκφράσουν), απ' την άλλη οι ποιοτικοί ανακαλύπτουν την ηδονή που δίνει ένα τσιφτετέλι, ένα μπιτάκι ή μιά ζεμπεκιά ενίοτε, πόσο μάλλον βλέποντας ότι τραβάει και τα βλέμματα του αντίθετου φύλου.
Αλλά τέρμα η εισαγωγή διότι παρεκτράπηκα και ξέφυγα απ' αυτό που ήθελα να πώ. Αυτό που ήθελα εξ' αρχής να πώ και με ώθησε να ξαναεπισκεφτώ το ιστολόγιό μου είναι ότι το έντεχνο στην ουσία είναι ΑΤΕΧΝΟ. Μιλάμε για την πιό άτεχνη και τιποτένια μουσική. Δεν είναι καν μουσική. Είναι χιλιοτραγουδισμένες ρίμες σε χιλιοτραγουδισμένους δρόμους και χωρίς πάθος. Έχουν εξαντλήσει πλέον κάθε μέσο για να εκφράσουν πάντα ακριβώς το ίδιο συναίσθημα, το οποίο είναι ένας γλυκανάλατος ψευτο-έρωτας, αραιωμένος με μπόλικο χλιαρό νερό.
Δεν υπάρχει καμία ένταση σ' αυτή τη μουσική. Κι όταν λέω ένταση, μη φανταστείτε τίποτα thrashιές. Εννοώ την εσωτερική δυναμική που έχουν τα τραγούδια. Είναι αυτό που θα ακούσεις σ' ένα απαλό και γλυκό τραγουδάκι και θα σου τσακίσει τα κόκαλα (αν πρόσεχες το τραγούδι και κατάλαβες τον σεβντά του καλλιτέχνη, γιατί αν δεν πρόσεχες το τραγούδι και δεν κατάλαβες τον σεβντά του καλλιτέχνη είσαι βόδι και θα χαρώ να φάω τις μπριζόλες σου rare-medium rare). Το έντεχνο απλά εξαντλείται στο γλυκανάλατο σαλιάρικο στίχο που έχει πάντα να κάνε με ουΐσκι καφέ και τσιγάρο για να μή δείχνει τόσο γκέυ (διότι τα προαναφερθέντα είναι σύμβολα βαρβατίλας ως ένα επίπεδο).
Απ' την άλλη μεριά το σκυλάδικο είναι τέχνη. Είναι τέχνη βρώμικη, αισχρή και πουτάνα. Δεν έχει τίποτα να κάνει με υψηλή τέχνη και μαρμάρινα μνημεία. Είναι η απλή καθημερινή έκφραση όσων δεν ξέρουν να εκφράζονται κομψά. Είναι βουτηγμένο μεσ' τα αμάξια που θα 'θελαν να 'ναι μερσεντές, στις γκόμενες που θα 'θελαν να ΄χαν σώμα μοντέλου και να 'ναι ξανθιές, στους μεσήλικες που θα 'θελαν να 'ναι λεφτάδες και τους γύφτους που θα 'θελαν να ναι σταρ διεθνούς ακτινοβολίας. Είναι ένας κόσμος που λειτουργεί με μία σύμβαση. Θα κάνεις πως είσαι λεφτάς και πως με βρίσκεις όμορφη παραβλέποντας το μπουγατσομάχαιρο που έχω γαι μύτη και τον κώλο που σέρνεται στο πάτωμα κι εγώ θα κάνω πως μου αρέσει το πούρο η χρυσή αλυσίδα και η μερσεντέ 10ετίας και θα τη βρούμε μεταξύ μας. Θα χορέψουμε και θα πιούμε μέχρι να μή μείνει τίποτα και θα πετάξουμε λουλούδια στην πίστα γιατί έτσι μάθαμε απ' τους πατεράδες μας που το 'μαθαν απ' τον Ωνάση.
Αλλά όλο αυτό είναι τέχνη. Είναι τα πάθη τα οποία βγαίνουν στη φόρα και γίνονται τραγούδια. Είναι τραγούδια που μιλάνε για χωρισμό πίκρα πόνο και απογοήτευση και εκφράζουν κόσμο που νιώθει έτσι. (σε αντιδιαστολή με τα έντεχνα που όλη τους η ατμόσφαιρα είναι μισοερωτική και χλιαρή). Είναι μία μουσική με αρχίδια και γερά θεμέλια.
"Α, εγώ δεν μπορώ ν΄ακούσω τα σκυλάδικα, μου χαλάνε την αισθητική, μου τη σπάει η δηθενιά τους, είναι τόσο ψεύτικα, είναι τόσο απαίσια όλη αυτή η ατμόσφαιρα κλπ κλπ...." Καλά, κοίτα. Αν μαζί μ' αυτό έχεις και κάτι cool να μου δείξεις, να μου πείς "νά ρε, αυτό γουστάρω και μερακλώνω" τότε εντάξει. Αλλά αν είσαι μες την κλαψομουνίλα και πας και μου ακούς έντεχνο, τότε χέσε-γάμησε.
Και για να κλείνουμε. Δε μ' αρέσει η εμπορική πτέρυγα. Τα τραγούδια της τα σιχαίνομαι, η φτηνή ενορχήστρωση μου κάνει το παπάρι τσουρέκι κάθε φορά που τα ακούω. Το ίδιο όμως και τα έντεχνα. Τουλάχιστον τα σκυλάδικα παραδέχονται ότι γαβγίζουν και δεν επαίρονται γι' αυτό. Τα εντεχνάδικα πότε θα παραδεχτούν ότι νιαουρίζουν;
Παρακάτω ο συγγραφέας θεώρησε σκόπιμο να παρουσιάσει τις δικές του επιλογές προς γνώσι και συμμόρφωσι των πιό αρνητιστών αναγνωστών
Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010
Όνειρα
Πέρασε η εποχή που ονειρευόμασταν ανέξοδα. Τώρα πιά κάθε όνειρο που κάνουμε είναι συνάμα και μία υπόσχεση. Υπόσχεση να γίνει πραγματικότητα.
Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010
H γενιά μου
Αφορμή γι' αυτή την ανάρτηση είναι μία κουβέντα που είχα μ' ένα φίλο του πατέρα μου και δικό μου φίλο χτες. Συζητούσαμε γενικότερα για την κατάσταση (οικονομική, κοινωνική, ξες τώρα). Κάποια στιγμή λέω κι εγώ: η γενιά σας τα 'κανε σκατά (η γενιά μας θα πρέπει να τα φάει). Μου λέει "Έχεις δίκιο. Κάναμε πολλές και διάφορες μαλακίες. Μία απ' τις πιό σοβαρές ήταν που αναθρέψαμε μία γενιά κακομαθημένων. Με τα κινητά, τα ρούχα, τις εξόδους."
Συνεχίζοντας μου παρέθεσε την άποψή του για το μέλλον (της Ελλάδας) την οποία και σε μεγάλο βαθμό ενστερνίζομαι. Αν το σκεφτείς, παραήμαστε καλομαθημένοι. Έχουμε μάθει να ζούμε με τις προδιαγραφές του ανώτατου βιοτικού επιπέδου του δυτικού κόσμου. Ταυτόχρονα έχουμε μία παραγωγικότητα της τάξης του τίποτα (αρκετά αφελής πρόταση δεδομένου ότι η Ελλάδα έχει κάποια πολύ δυνατά χαρτιά στην παγκόσμια οικονομία όπως τη ναυτιλία-θα επανέλθω σ' αυτό άλλη στιγμή).
Σε αντίθεση μ' εμάς, ο Ινδός, ο Πακιστανός, ο Κινέζος, έχουν ένα βιωτικό επίπεδο χαμηλότερο. Είναι όμως διατεθειμένοι να εργαστούν πολύ περισσότερο, πολύ σκληρότερα και για πολύ λιγότερα. Επίσης τυγχάνει να μην υστερούν σε σχέση μ' εμάς, τόσο σε εκπαίδευση όσο και σε τεχνολογία.
Εμείς σε αντίθεση μ' εκείνους, αξιωνόμαστε μία υπέρογκη και αναίτια προστιθέμενη αξία στην εργασία μας.
Συνοψίζοντας, στο κοντινό μέλλον είναι πολύ πιθανό να είμαστε εμείς οι Ινδοί και οι Ινδοί οι Ευρωπαίοι.
Πάντα με αυτό το φίλο κάνουμε μία κουβέντα περί πανεπιστημίου (καθότι συνάδελφοι, αλλά αυτός αρκετά χρόνια στο επάγγελμα και καταξιωμένος μηχανικός). Δικιά του άποψη είναι ότι είμαι τιποτένιος, αδρανής, χρωστάω μαθήματα, δεν κάνω τίποτα, είμαι κακομαθημένος και τα θέλω όλα έτοιμα. (Όχι μόνο εγώ, όλη η φάρα της γενιάς μας).
Αυτό που έχω να πώ το λέω ως απάντηση σ' αυτόν εδώ το χαρακτηρισμό.
Παρατηρώ στη σχολή τα άτομα ανά έτος. Βλέπω τους μεγαλύτερους, το δικό μου έτος, βλέπω και τα μικρότερα έτη. Παρατηρώ πως προοδευτικά με τα έτη εμφανίζονται όλο και πιό συνειδητοποιημένοι φοιτητές. Περισσότερο ενδιαφέρον για το μάθημα, πιό απαιτητικοί από το μάθημα, καλύτερη συνεννόηση με τους καθηγητές, καλύτερη οργάνωση σαν έτος (επιτροπή έτους). Παρατηρώ όσο κατεβαίνω έτος την αυξανόμενη αδιαφορία προς το στημένο παιχνίδι της σχολής, αυτό των παρατάξεων. Με μεγάλη μου χαρά διαπιστώνω ότι έχω καιρό να δώ στα τραπεζάκια των κομματικών παρατάξεων φρέσκιες φάτσες.
Σ' αυτό το τελευταίο θέλω να σταθώ για λίγο. Θέλω να πώ πόση περιφρόνηση τρέφω για τους συμφοιτητές μου που θέλουν να κάνουν πολιτική καριέρα, γι' αυτό και συμμετέχουν στο "κόμμα", το όποιο κόμμα. Πιστεύω πως η κομματική νοοτροπία ήταν αυτή των γονιών μας, της γενιάς που τα 'κανε σκατά. Οι γονείς μας είναι αυτοί που θρέψανε τα κόμματα, που τα αφήσανε να αλωνίζουν. Ενθουσιαστήκανε με τη μεταπολίτευση και την αποκατάσταση της δημοκρατίας και μάθανε έκτοτε ότι το κόμμα είναι θεσμός ιερός και απαράβατος. Και τώρα που τα κόμματα διαλύονται, τώρα που απέδειξαν τη σαπίλα τους, τώρα κάποιοι επενδύουν σε κομματική καριέρα. Αυτό είναι λαμογιά φυσικά, αλλά στην εποχή μας είναι καί λαμογιά καί ηλιθιότητα μαζί.
Η δικιά μας γενιά προοδευτικά αλλάζει συνήθειες. Ανακαλύπτει τις έννοιες δημιουργικότητα, παραγωγικότητα, αυθεντικότητα, δωρικότητα... .
Αλλάζει μουσικές προτιμήσεις. Περνάει από τη μαζική κουλτούρα του ποπ-σκυλάδικου με τα προσυμφωνημένης επίδρασης σουξεδάκια και τις κρίσεις χιπ-χοπ-τσιφτετελιού, σε μουσικές του δρόμου, μουσικές του κόσμου, μουσικές βγαλμένες από τα έγκατα της Ελλάδας και άλλα τέτοια. Ακούει Θανάση, Marley, χτυπιέται με ska και μυρίζει την ψεύτικη r'n'b από χιλιόμετρα. Aνακαλύπτει σταθερά την αναγκαιότητα και αξία των τραγουδιών που τραγουδιούνται συνοδεία οργάνου στην παραλία με μπύρες.
Αποκυρήσσει την κυριλέ εμφάνιση, τις μούφα μάρκες και την πασαλειμμένη χλιδή. Μεταναστεύει από το κέντρο και την παραλία με 10€ ποτό-μπόμπα στη Συγγρού με 4€ τη μπύρα.
Δε βλέπει τηλεόραση, διότι έχει δει southpark, house, family guy, prison break και θεωρεί ότι η ελληνική τηλεόραση μας κοροϊδεύει. Δε βλέπει ούτε ειδήσεις, ιδίως μετά το Μάη-Ιούνη του '06, μετά το Δεκέμβρη του '08 για τους νεότερους. Προτιμάει σαφώς το διαδίκτυο.
Παίρνει ποδήλατο. Όχι με το επιχείρημα ότι κάνει καλό στο περιβάλλον. Με το επιχείρημα ότι μετακινείται γρήγορα, παρκάρει άνετα, γλυτώνει λεφτά και ΤΕΛΟΣ κάνει καλό στο περιβάλλον.
Δε χωράει σε καμία πολιτική παράταξη, σε καμία αριστερά, πόσο μάλλον καμία δεξιά. Έχει σαφή εικόνα για τον κόσμο και σαφείς απόψεις οι οποίες μεταβάλλονται δυναμικά και ξεφεύγουν από το ρηχό πάτο της πολιτικής τοποθέτησης.
Θέλει να πετάξει πορτοκάλια στις cayenne, να χέσει έξω απ' το times foodbar, να παρκάρει με τρακαρισμένο yugo στην Κρήνη. Αλλά όταν περνάει έξω απ' το coral κάθεται και παρατηρεί τους καθυστερημένους με το ίδιο ενδιαφέρον που θα παρατηρούσε φυσιοδίφης μαϊμούδες την περίοδο ζευγαρώματος. Και κολλάει αυτοκόλλητα streetpanters στους αφέντες αυτοκινητιστές.
Πιστεύω πως κάτι καλό θα βγεί απ' τη γενιά μου. Πάντως προς αποφυγή παρεξηγήσεων ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΟΥ "Η ΓΕΝΙΑ ΜΟΥ". Υπάρχουν ακόμα κάνγκουρες, μάκγουρες, "άρχοντες", οπαδοτραμπούκια, παιδιάκια που πάνε σάββατο βράδυ με το κουστουμάκι στα τρέντυ μαγαζιά και η μαμάκα τα καμαρώνει. Γι' αυτούς δε μπορώ να γράψω ακόμα ανάλυση. Μένω να πιστεύω πως είναι κατάλοιπα της προηγούμενης δεκαετίας και προτιμάω να τους κοιτάζω από μακρυά. Γιατί δεν έχουν τίποτα να δώσουν.
Συνεχίζοντας μου παρέθεσε την άποψή του για το μέλλον (της Ελλάδας) την οποία και σε μεγάλο βαθμό ενστερνίζομαι. Αν το σκεφτείς, παραήμαστε καλομαθημένοι. Έχουμε μάθει να ζούμε με τις προδιαγραφές του ανώτατου βιοτικού επιπέδου του δυτικού κόσμου. Ταυτόχρονα έχουμε μία παραγωγικότητα της τάξης του τίποτα (αρκετά αφελής πρόταση δεδομένου ότι η Ελλάδα έχει κάποια πολύ δυνατά χαρτιά στην παγκόσμια οικονομία όπως τη ναυτιλία-θα επανέλθω σ' αυτό άλλη στιγμή).
Σε αντίθεση μ' εμάς, ο Ινδός, ο Πακιστανός, ο Κινέζος, έχουν ένα βιωτικό επίπεδο χαμηλότερο. Είναι όμως διατεθειμένοι να εργαστούν πολύ περισσότερο, πολύ σκληρότερα και για πολύ λιγότερα. Επίσης τυγχάνει να μην υστερούν σε σχέση μ' εμάς, τόσο σε εκπαίδευση όσο και σε τεχνολογία.
Εμείς σε αντίθεση μ' εκείνους, αξιωνόμαστε μία υπέρογκη και αναίτια προστιθέμενη αξία στην εργασία μας.
Συνοψίζοντας, στο κοντινό μέλλον είναι πολύ πιθανό να είμαστε εμείς οι Ινδοί και οι Ινδοί οι Ευρωπαίοι.
Πάντα με αυτό το φίλο κάνουμε μία κουβέντα περί πανεπιστημίου (καθότι συνάδελφοι, αλλά αυτός αρκετά χρόνια στο επάγγελμα και καταξιωμένος μηχανικός). Δικιά του άποψη είναι ότι είμαι τιποτένιος, αδρανής, χρωστάω μαθήματα, δεν κάνω τίποτα, είμαι κακομαθημένος και τα θέλω όλα έτοιμα. (Όχι μόνο εγώ, όλη η φάρα της γενιάς μας).
Αυτό που έχω να πώ το λέω ως απάντηση σ' αυτόν εδώ το χαρακτηρισμό.
Παρατηρώ στη σχολή τα άτομα ανά έτος. Βλέπω τους μεγαλύτερους, το δικό μου έτος, βλέπω και τα μικρότερα έτη. Παρατηρώ πως προοδευτικά με τα έτη εμφανίζονται όλο και πιό συνειδητοποιημένοι φοιτητές. Περισσότερο ενδιαφέρον για το μάθημα, πιό απαιτητικοί από το μάθημα, καλύτερη συνεννόηση με τους καθηγητές, καλύτερη οργάνωση σαν έτος (επιτροπή έτους). Παρατηρώ όσο κατεβαίνω έτος την αυξανόμενη αδιαφορία προς το στημένο παιχνίδι της σχολής, αυτό των παρατάξεων. Με μεγάλη μου χαρά διαπιστώνω ότι έχω καιρό να δώ στα τραπεζάκια των κομματικών παρατάξεων φρέσκιες φάτσες.
Σ' αυτό το τελευταίο θέλω να σταθώ για λίγο. Θέλω να πώ πόση περιφρόνηση τρέφω για τους συμφοιτητές μου που θέλουν να κάνουν πολιτική καριέρα, γι' αυτό και συμμετέχουν στο "κόμμα", το όποιο κόμμα. Πιστεύω πως η κομματική νοοτροπία ήταν αυτή των γονιών μας, της γενιάς που τα 'κανε σκατά. Οι γονείς μας είναι αυτοί που θρέψανε τα κόμματα, που τα αφήσανε να αλωνίζουν. Ενθουσιαστήκανε με τη μεταπολίτευση και την αποκατάσταση της δημοκρατίας και μάθανε έκτοτε ότι το κόμμα είναι θεσμός ιερός και απαράβατος. Και τώρα που τα κόμματα διαλύονται, τώρα που απέδειξαν τη σαπίλα τους, τώρα κάποιοι επενδύουν σε κομματική καριέρα. Αυτό είναι λαμογιά φυσικά, αλλά στην εποχή μας είναι καί λαμογιά καί ηλιθιότητα μαζί.
Η δικιά μας γενιά προοδευτικά αλλάζει συνήθειες. Ανακαλύπτει τις έννοιες δημιουργικότητα, παραγωγικότητα, αυθεντικότητα, δωρικότητα... .
Αλλάζει μουσικές προτιμήσεις. Περνάει από τη μαζική κουλτούρα του ποπ-σκυλάδικου με τα προσυμφωνημένης επίδρασης σουξεδάκια και τις κρίσεις χιπ-χοπ-τσιφτετελιού, σε μουσικές του δρόμου, μουσικές του κόσμου, μουσικές βγαλμένες από τα έγκατα της Ελλάδας και άλλα τέτοια. Ακούει Θανάση, Marley, χτυπιέται με ska και μυρίζει την ψεύτικη r'n'b από χιλιόμετρα. Aνακαλύπτει σταθερά την αναγκαιότητα και αξία των τραγουδιών που τραγουδιούνται συνοδεία οργάνου στην παραλία με μπύρες.
Αποκυρήσσει την κυριλέ εμφάνιση, τις μούφα μάρκες και την πασαλειμμένη χλιδή. Μεταναστεύει από το κέντρο και την παραλία με 10€ ποτό-μπόμπα στη Συγγρού με 4€ τη μπύρα.
Δε βλέπει τηλεόραση, διότι έχει δει southpark, house, family guy, prison break και θεωρεί ότι η ελληνική τηλεόραση μας κοροϊδεύει. Δε βλέπει ούτε ειδήσεις, ιδίως μετά το Μάη-Ιούνη του '06, μετά το Δεκέμβρη του '08 για τους νεότερους. Προτιμάει σαφώς το διαδίκτυο.
Παίρνει ποδήλατο. Όχι με το επιχείρημα ότι κάνει καλό στο περιβάλλον. Με το επιχείρημα ότι μετακινείται γρήγορα, παρκάρει άνετα, γλυτώνει λεφτά και ΤΕΛΟΣ κάνει καλό στο περιβάλλον.
Δε χωράει σε καμία πολιτική παράταξη, σε καμία αριστερά, πόσο μάλλον καμία δεξιά. Έχει σαφή εικόνα για τον κόσμο και σαφείς απόψεις οι οποίες μεταβάλλονται δυναμικά και ξεφεύγουν από το ρηχό πάτο της πολιτικής τοποθέτησης.
Θέλει να πετάξει πορτοκάλια στις cayenne, να χέσει έξω απ' το times foodbar, να παρκάρει με τρακαρισμένο yugo στην Κρήνη. Αλλά όταν περνάει έξω απ' το coral κάθεται και παρατηρεί τους καθυστερημένους με το ίδιο ενδιαφέρον που θα παρατηρούσε φυσιοδίφης μαϊμούδες την περίοδο ζευγαρώματος. Και κολλάει αυτοκόλλητα streetpanters στους αφέντες αυτοκινητιστές.
Πιστεύω πως κάτι καλό θα βγεί απ' τη γενιά μου. Πάντως προς αποφυγή παρεξηγήσεων ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΟΥ "Η ΓΕΝΙΑ ΜΟΥ". Υπάρχουν ακόμα κάνγκουρες, μάκγουρες, "άρχοντες", οπαδοτραμπούκια, παιδιάκια που πάνε σάββατο βράδυ με το κουστουμάκι στα τρέντυ μαγαζιά και η μαμάκα τα καμαρώνει. Γι' αυτούς δε μπορώ να γράψω ακόμα ανάλυση. Μένω να πιστεύω πως είναι κατάλοιπα της προηγούμενης δεκαετίας και προτιμάω να τους κοιτάζω από μακρυά. Γιατί δεν έχουν τίποτα να δώσουν.
Κυριακή 23 Μαΐου 2010
Οκέυ, σήμερα έπαθα κάτι που έχω να το λέω
Ώρα δυόμιση με τρεις το πρωί. Συγγρού (τσέχος, υποβρύχιο κι έτσι). Μας βγάζει ένας φίλος για ποτό, ένεκα τα γενέθλια.
Όπως πιθανότατα γνωρίζετε όσοι συχνάζετε εκεί, τα τραπέζια είναι μεσ' το δρόμο. Σχεδόν. Και, σε αντίθεση με περίπου πρόπερσι, κυκλοφορά πολύ αμάξι. Ενοχλητικά και αδικαιολόγητα πολύ αμάξι (δεν είναι δα και σε καμιά κεντρική διασταύρωση όπου θα περάσεις όπως και να 'χει, από κει έχει ενδιαφέρον να περάσει όποιος θέλει να κάτσει στο μαγαζί).
Το λοιπόν, εμείς ετοιμαζόμαστε να φύγουμε, δεδομένου οτι ήπιαμε ό,τι ήτανε να πιούμε (5 μπύρες βαρέλι, 4 Carib, 1 βύσσινο) σηκωνόμαστε να φύγουμε. Εκεί που σηκώνομαι τελευταίος και περπατάω προς τα παιδιά, ένα αμάξι (BMW) περνάει από δίπλα. Μου γλείφει το πόδι, το δεξί. Για την ακρίβεια πατάει τόσο, ώστε να πατήσει το παπούτσι αλλά όχι το πόδι (διατμητικές τάσεις στο πόδι, θλιπτικές στο παπούτσι).
Το λοιπόν, στα επόμενα 2 λεπτά, συμβαίνει το εξής. Προχωράμε 20 μέτρα παρακάτω. Περιμένω το αμάξι (κάνοντας κωλοδάχτυλο στο μεταξύ) και έρχομαι στο παράθυρο του οδηγού και του χώνω ένα χαστούκι (ο οδηγός ήταν γυναίκα) δικαιολογώντας το παράλληλα "παλιοκαργιόλα με πάτησες".
Επόμενη σκηνή, 5 μέτρα παραπάνω και δίπλα στο 90μοίρες. Κατεβαίνει η οδηγός (βαμμένο ξανθό μαλλί, ίσως και ισιωμένο). Λέει καλά δε ντρέπεσαι, βαράς γυναίκα, αυτά σου μάθανε στο σπίτι σου οι γονείς σου (και χαθήκαμε στα στενά η άλλη δικαιολογία), κατεβαίνει και μια φίλη της (καμμένο στο ίσιωμα μαλλί, πιστολάκι και ψιλοκφεκόκκινο, βαμμένο μάλλον) και τη σιγοντάρει. Κατεβαίνει κι ένα παλληκάρι (ο όποιος Θεός να το κάνει) μιοσριξιά, φάτσα μαλακοκαύλη του στυλ "πάω Coral αλλά δε με βάζουν μέσα οπότε τη βγάζω στο γυράδικο", έρχεται στο μισό πόντο απ' το πρόσωπό μου και μου λέει τα ίδια. Κάνει δε πως με πιάνει απ' το λαρύγγι (για να δείξει πιό μάγγουρας) 3 φορές, επαναλαμβάνει το ίδιο τροπάρι και καταλήγει "φύγε να μη σε ξαναδώ". Απαντάω κι εγώ "ΟΚ" μ' ένα ήρεμο ύφος και υποβόσκον χαμόγελο και την κάνω προς εγνατία με το ρυθμό της παρέας.
Δικιά μου εκδοχή του επιλόγου. Πρώτον: τί με νοιάζει εμένα ρε πρόβατα αν χαθήκατε. Άμα δεν ξέρετε τους δρόμους να μην τους ανεβαίνετε. Δε μ' ενδιαφέρει. Δε με νοιάζει. Πώς το λένε, δεν έχει νόημα για ΄μένα.
Δεύτερον: Εσύ με πάτησες, εγώ σου ΄ριξα ένα χαστούκι με μέτρια προς μικρή δύναμη. Συγγνώμη να μου ζητήσεις στ'αρχίδια μου. ΜΕ ΠΑΤΗΣΕΣ. Μου ζήτησες συγγνώμη, να τη βράσω. Θεωρητικά μπορώ να σε τρέχω δικαστήριο και με καλό δικηγόρο να πετύχω αποζημίωση. Την έβγαλες μ' ένα χαστούκι που θα σου περάσει στα επόμενα 5 λεπτά. Να μ' ευχαριστάς γι' αυτό.
Τρίτον. Πού πάτε ρε γαμωκάνγκουρες του κερατά με τη φτηνιάρικη BMW σκατόβλαχοι στη Συγγρού. Ήρθατε να μας κάνετε και φιγούρα ηλίθιοι. Τραβάτε καμιά Κρήνη με τους ομοίους σας και σταματήστε να μας ενοχλείτε επιτέλους. Έχουμε πήξει από το είδος σας. Ψοφήστε μπας και κάνετε κάνα καλό στη χώρα.
"Βάρεσες γυναίκα;". Ε, ναι. Βάρεσα γυναίκα. Τί χαστούκι, τί μπουνιά, τί spanking όπως και να 'χει δε θ' αναλωθώ στο να το δικαιολογήσω απ' τη μεριά μου. Άμα θες ηλίθια να μιλάς για ισότητα μεταξύ των δύο φύλων δέξου το. Δε γίνεται να με πατάς με το αμάξι και να περιμένεις να είμαι ιππότης και τζέντλμαν. Αν θες να οδηγάς (σαν άντρας που θα 'λεγε κάποιος φαλλοκράτης) μάθε να δέχεσαι και τις συνέπειες της οδήγησής σου σαν άντρας (που θά 'λεγε πάντα κάποιος φαλλοκράτης).
Εν κατακλείδι θέλω να πω το εξής. Δε χρειάζεται κανείς να παίρνει αμάξι για να περάσει από Συγγρού (εκτός από εξαιρετικές περιπτώσεις). Δεν είναι δυνατόν να περνάνε 3 αμάξια το λεπτό απ' αυτό το σημείο. Στο κάτω κάτω είναι ένα σημείο που δικαιούμαστε σε πεζόδρομο. Λοιπόν, θαμώνες της περιοχής, ξεσηκωθείτε. Προπηλακίστε όσους περνάνε από 'κει. Δεν είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους να πηγαίνουν όπου θέλουν με τ' αμάξι τους. Είναι αναφαίρετο δικαίωμά μας όμως να περπατάμε όπου θέλουμε. Κάτω η δικτατορία του αυτοκινήτου. Κάτω η κουραδομαγκιά του αμαξιού. Στρουγγανόβλαχοι έξω απ' τη Συγγρού.
Υ.Γ.: Μη με ρωτήσετε τί θα 'κανα αν ήταν μέσα στο αμάξι κάνα νταγλάρι δίμετρο. Δεν ξέρω. Θέλω να πιστεύω ότι θα 'κανα το ίδιο. Και θέλω να πιστεύω πως το δίμετρο νταγλάρι θα το αντιμετώπιζε με μεγαλύτερη αξιοπρέπεια. Επίσης εγώ ήμουν ούτως η άλλως έτοιμος να φάω ξύλο χωρίς ν' αντιδράσω, άσχετα αν είχα να κάνω με ένα μάτσο ψεύτικους μάγγουρες του φιγουράτου αμαξιού ή με το δίμετρο νταγλάρι.
ΥΓ.2: Έφυγα χαμογελώντας και χωρίς να με χαλάσει ιδιαίτερα το περιστατικό. Έκανα όπως πίστευα και πιστεύω ότι είναι δίκαιο. Για την ακρίβεια το σχολίασα επί ένα λεπτό περίπου αφότου έληξε. Ρωτήστε Τάσο, Τσακ, Βούλα, Κατερίνα, Ελεάννα και την άλλη που ήταν μαζί. Θα σας το επιβεβαιώσουν.
Όπως πιθανότατα γνωρίζετε όσοι συχνάζετε εκεί, τα τραπέζια είναι μεσ' το δρόμο. Σχεδόν. Και, σε αντίθεση με περίπου πρόπερσι, κυκλοφορά πολύ αμάξι. Ενοχλητικά και αδικαιολόγητα πολύ αμάξι (δεν είναι δα και σε καμιά κεντρική διασταύρωση όπου θα περάσεις όπως και να 'χει, από κει έχει ενδιαφέρον να περάσει όποιος θέλει να κάτσει στο μαγαζί).
Το λοιπόν, εμείς ετοιμαζόμαστε να φύγουμε, δεδομένου οτι ήπιαμε ό,τι ήτανε να πιούμε (5 μπύρες βαρέλι, 4 Carib, 1 βύσσινο) σηκωνόμαστε να φύγουμε. Εκεί που σηκώνομαι τελευταίος και περπατάω προς τα παιδιά, ένα αμάξι (BMW) περνάει από δίπλα. Μου γλείφει το πόδι, το δεξί. Για την ακρίβεια πατάει τόσο, ώστε να πατήσει το παπούτσι αλλά όχι το πόδι (διατμητικές τάσεις στο πόδι, θλιπτικές στο παπούτσι).
Το λοιπόν, στα επόμενα 2 λεπτά, συμβαίνει το εξής. Προχωράμε 20 μέτρα παρακάτω. Περιμένω το αμάξι (κάνοντας κωλοδάχτυλο στο μεταξύ) και έρχομαι στο παράθυρο του οδηγού και του χώνω ένα χαστούκι (ο οδηγός ήταν γυναίκα) δικαιολογώντας το παράλληλα "παλιοκαργιόλα με πάτησες".
Επόμενη σκηνή, 5 μέτρα παραπάνω και δίπλα στο 90μοίρες. Κατεβαίνει η οδηγός (βαμμένο ξανθό μαλλί, ίσως και ισιωμένο). Λέει καλά δε ντρέπεσαι, βαράς γυναίκα, αυτά σου μάθανε στο σπίτι σου οι γονείς σου (και χαθήκαμε στα στενά η άλλη δικαιολογία), κατεβαίνει και μια φίλη της (καμμένο στο ίσιωμα μαλλί, πιστολάκι και ψιλοκφεκόκκινο, βαμμένο μάλλον) και τη σιγοντάρει. Κατεβαίνει κι ένα παλληκάρι (ο όποιος Θεός να το κάνει) μιοσριξιά, φάτσα μαλακοκαύλη του στυλ "πάω Coral αλλά δε με βάζουν μέσα οπότε τη βγάζω στο γυράδικο", έρχεται στο μισό πόντο απ' το πρόσωπό μου και μου λέει τα ίδια. Κάνει δε πως με πιάνει απ' το λαρύγγι (για να δείξει πιό μάγγουρας) 3 φορές, επαναλαμβάνει το ίδιο τροπάρι και καταλήγει "φύγε να μη σε ξαναδώ". Απαντάω κι εγώ "ΟΚ" μ' ένα ήρεμο ύφος και υποβόσκον χαμόγελο και την κάνω προς εγνατία με το ρυθμό της παρέας.
Δικιά μου εκδοχή του επιλόγου. Πρώτον: τί με νοιάζει εμένα ρε πρόβατα αν χαθήκατε. Άμα δεν ξέρετε τους δρόμους να μην τους ανεβαίνετε. Δε μ' ενδιαφέρει. Δε με νοιάζει. Πώς το λένε, δεν έχει νόημα για ΄μένα.
Δεύτερον: Εσύ με πάτησες, εγώ σου ΄ριξα ένα χαστούκι με μέτρια προς μικρή δύναμη. Συγγνώμη να μου ζητήσεις στ'αρχίδια μου. ΜΕ ΠΑΤΗΣΕΣ. Μου ζήτησες συγγνώμη, να τη βράσω. Θεωρητικά μπορώ να σε τρέχω δικαστήριο και με καλό δικηγόρο να πετύχω αποζημίωση. Την έβγαλες μ' ένα χαστούκι που θα σου περάσει στα επόμενα 5 λεπτά. Να μ' ευχαριστάς γι' αυτό.
Τρίτον. Πού πάτε ρε γαμωκάνγκουρες του κερατά με τη φτηνιάρικη BMW σκατόβλαχοι στη Συγγρού. Ήρθατε να μας κάνετε και φιγούρα ηλίθιοι. Τραβάτε καμιά Κρήνη με τους ομοίους σας και σταματήστε να μας ενοχλείτε επιτέλους. Έχουμε πήξει από το είδος σας. Ψοφήστε μπας και κάνετε κάνα καλό στη χώρα.
"Βάρεσες γυναίκα;". Ε, ναι. Βάρεσα γυναίκα. Τί χαστούκι, τί μπουνιά, τί spanking όπως και να 'χει δε θ' αναλωθώ στο να το δικαιολογήσω απ' τη μεριά μου. Άμα θες ηλίθια να μιλάς για ισότητα μεταξύ των δύο φύλων δέξου το. Δε γίνεται να με πατάς με το αμάξι και να περιμένεις να είμαι ιππότης και τζέντλμαν. Αν θες να οδηγάς (σαν άντρας που θα 'λεγε κάποιος φαλλοκράτης) μάθε να δέχεσαι και τις συνέπειες της οδήγησής σου σαν άντρας (που θά 'λεγε πάντα κάποιος φαλλοκράτης).
Εν κατακλείδι θέλω να πω το εξής. Δε χρειάζεται κανείς να παίρνει αμάξι για να περάσει από Συγγρού (εκτός από εξαιρετικές περιπτώσεις). Δεν είναι δυνατόν να περνάνε 3 αμάξια το λεπτό απ' αυτό το σημείο. Στο κάτω κάτω είναι ένα σημείο που δικαιούμαστε σε πεζόδρομο. Λοιπόν, θαμώνες της περιοχής, ξεσηκωθείτε. Προπηλακίστε όσους περνάνε από 'κει. Δεν είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους να πηγαίνουν όπου θέλουν με τ' αμάξι τους. Είναι αναφαίρετο δικαίωμά μας όμως να περπατάμε όπου θέλουμε. Κάτω η δικτατορία του αυτοκινήτου. Κάτω η κουραδομαγκιά του αμαξιού. Στρουγγανόβλαχοι έξω απ' τη Συγγρού.
Υ.Γ.: Μη με ρωτήσετε τί θα 'κανα αν ήταν μέσα στο αμάξι κάνα νταγλάρι δίμετρο. Δεν ξέρω. Θέλω να πιστεύω ότι θα 'κανα το ίδιο. Και θέλω να πιστεύω πως το δίμετρο νταγλάρι θα το αντιμετώπιζε με μεγαλύτερη αξιοπρέπεια. Επίσης εγώ ήμουν ούτως η άλλως έτοιμος να φάω ξύλο χωρίς ν' αντιδράσω, άσχετα αν είχα να κάνω με ένα μάτσο ψεύτικους μάγγουρες του φιγουράτου αμαξιού ή με το δίμετρο νταγλάρι.
ΥΓ.2: Έφυγα χαμογελώντας και χωρίς να με χαλάσει ιδιαίτερα το περιστατικό. Έκανα όπως πίστευα και πιστεύω ότι είναι δίκαιο. Για την ακρίβεια το σχολίασα επί ένα λεπτό περίπου αφότου έληξε. Ρωτήστε Τάσο, Τσακ, Βούλα, Κατερίνα, Ελεάννα και την άλλη που ήταν μαζί. Θα σας το επιβεβαιώσουν.
Τετάρτη 19 Μαΐου 2010
Εκλογές
Μια βιαστική επίσκεψη για να ενημερώσω το ιστολόγιο και μία μάλλον πρόχειρη τοποθέτηση.
Σήμερα Τετάρτη 19 Μάη '10 είναι οι φοιτητικές εκλογές.
Οι στις φοιτιτικές εκλογές κατεβαίνουν παρατάξεις, ΔΑΠ, ΠΑΣΠ, ΠΚΣ, ΕΑΑΚ, ΑΡΕΝ και άλλες, με μικροδιαφορές από σχολή σε σχολή. Είναι γνωστό ότι οι παρατάξεις αυτές πρόσκεινται σε πολιτικά κόμματα, Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ. Για τα τρία πρώτα κόμματα ισχύει απόλυτη αντιστοιχία με τις προαναφερθείσες παρατάξεις. Όσον αφορά τις αριστερές παρατάξεις τα πράγματα δεν είναι τόσο σαφή αλλά μεταβάλλονται από σχολή σε σχολή και από καιρό σε καιρό.
Χαρακτηριστικά γνωρίσματα των από παράταξης συνδικαλιστών φοιτητών είναι μερικά από τα παρακάτω.
- Ξύλινη αποστεωμένη γλώσσα, παρόμοια με αυτή των παλιών βουλευτών που προσπαθεί να ξεράσει λέξεις χωρίς να πει τίποτα. Φυσικά κάθε παράταξη έχει δικό της κώδικα και ο συνδικαλιστής ανάλογα την παράταξη που εκπροσωπεί πετάει μέσα βαρυσήμαντες κουβέντες που δε ξέρει τις περισσότερες φορές τί σημαίνουν (οικονομία, δυναμική, αγορά, αυτονομία, αυτοδυναμία, διαφάνεια, διαχείρηση, αγώνας, λαϊκά στρώματα, ταξική πάλη, κίνημα, καπιταλισμός, σοσιαλισμός, αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες)
- Φιλική διάθεση, ανεξήγητα φιλική. Πάντα θα σε χαιρετήσει, θα χαρεί που θα σε δεί, θα σε ρωτήσει τί νέα, θα κάτσει να σ' ακούσει τί έχεις να πεις και θα κάνει πως ενδιαφέρεται.
- Αντιλήψεις που πηγάζουν από το ρεύμα που εκπροσωπεί. Η φιλοσοφία του ξεκινάει από σταθερές και προκύπτει συνεπαγωγικά, φτιάχνοντας μία ερμηνεία που αγκαλιάζει όλα τα φαινόμενα τα επίκαιρα. Μπορείς να τον δεις να ιδρώνει αν εκτροχιάσεις την κουβέντα. Αλλά αυτό είναι σπάνιο διότι ξέρει πάντα τρόπους να γυρνάει την κουβέντα στο επίπεδο που αντέχει.
- Αντίληψη περί πολιτικού συστήματος εντελώς μεταπολιτευτική. Κι αυτό το λέω με την έννοια της κομματικής οικογένειας και οικογενειοκρατίας, της κομματικής κυριαρχίας.
Εν τέλει, χωρίς πάντα επίσημα στοιχεία και μόνο με τη διαίσθησή μου, έχω καταλάβει ότι οι παρατάξεις, και δη οι μεγάλες (δαπ και πασπ) δεν εκπροσωπούν παρά ένα μικρό ποσοστό των φοιτητών οι οποίοι κατεβαίνουν και ψηφίζουν. Όσοι δεν κατεβαίνουν στις εκλογές ουσιαστικά δίνουν λευκή ψήφο συναινόντας στη ψήφο των αυτοψηφιζόμενων.
Προσωπικά είμαι εναντίον του όλου συστήματος και καταβάλλω αγώνα εναντίον του. Αυτό για διάφορους λόγους που θ' αναλύσω σε επόμενες αναρτήσεις ίσως. Απλά γενικά ενίσταμαι ως προς το δικαίωμα του φοιτητή να έχει λόγο στη δοιήκηση του πανεπιστημίου. Είμαι βέβαια εντελώς βέβαιος για ένα πράμα, ότι τα πολιτικά κόμματα δε δικαιούνται να έχουν κανένα λόγο στη διοίκηση του πανεπιστημίου.
Τέλος, επειδή είμαι βέβαιος για όσους το διαβάσουν αυτό ΚΑΙ ανήκουν σε παράταξη ότι θα με πουν αντιδημοκράτη, συστήνω να κάνουν μία μικρή κουβέντα μαζί μου (εφόσον δεν έχει τύχει ν' αναρτήσω κάτι αντίστοιχο) για το τί θεωρώ εγώ δημοκρατία. Βέβαια θα δώσω στον εαυτό μου μία πολιτική ταμπέλα προς κατατόπιση του αναγνώστη. Είμαι "συντηρητικός αναρχικός", ρεύμα που δεν υπάρχει, πλην όμως εκφράζεται με το βέλτιστο τρόπο από μία φιλελεύθερη παράταξη, που στην Ελλάδα δεν υπάρχει.
Πέμπτη 6 Μαΐου 2010
Πλαστικοποίηση Πάσο για Πολιτικούς Μηχανικούς
Είναι σε Α4 οπότε κάντε κλικ για να την προβάλλετε
Διάγραμμα ροπής-καμπυλότητας όπου κ=1/RΌπως βλέπετε στον πρώτο κλάδο του διαγράμματος, καθώς το πάσο παραλαμβάνει τη ροπή παραμορφώνεται. Η κλίση της ευθείας ισούται με 1/EI. Ο δεύτερος κλάδος ξεκινάει από το σημείο διαρροής του πάσο. Το πάσο δηλαδή περνάει σε πλαστική κατάσταση και αναπτύσσει περεταίρω καπυλότητα χωρίς την ανάγκη αύξησης της ασκούμενης ροπής
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
