Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

Η Αξία του Φυτεμένου Δώματος

Πολλοί από σας έχετε ακουστά το Neufert, ένα απ' τα ευαγγέλια των μηχανικών. Πρόκειται για ένα βιβλίο που περιέχει διαστάσεις για τα πάντα, από γήπεδα το γκολφ μέχρι κατσικοκούραδα (χωρίς πλάκα). Είναι γραμμένο με πολύ μεράκι και όρεξη και όπως βλέπετε και στην εικόνα, είναι πολύ πειστικό όσον αφορά την αξία του φυτεμένου δώματος.

Κυριακή 25 Απριλίου 2010

Οργανική Αυτογνωσία

Χαίρετε. Σήμερα και μετά από μακρά περίοδο αμέλειας αποφάσισα να γράψω. Αυτή τη φορά απευθύνομαι σε όσους παίζουν κάποιο όργανο και έχουν κάνει έστω και μία απόπειρα να αυτοσχεδιάσουν.
Όπως θα γνωρίζετε, όσοι με ξέρετε προσωπικά τουλάχιστον, παίζω μπούζούκι. Παίζω και άλλα όργανα αλλά το μπουζούκι είναι το μόνο όργανο το οποίο μπορώ να ισχυριστώ ότι ξέρω καλά. Σημειωτέον τρίχορδο.
Λοιπόν μέχρι πρότινος διένυα τη γκρίζα περίοδο όσον αφορά το όργανο. Όταν λέω "γκρίζα περίοδος" εννοώ ότι, ενώ κατέχω καλή τεχνική και βγάζω άρτιο ήχο, είμαι σωστά χρονισμένος και ξέρω να εμπλουτίζω τα κομμάτια που εκτελώ με σωστές αρμονίες, εντούτοις ο αυτοσχεδιασμός μου, η ικανότητά μου δηλαδή να παίζω πράγματα ατάκα κι επιτόπου απ' το μυαλό μου, αυτός περιορίζεται στην επανάληψη κάποιων μοτίβων με βάση τις θέσεις του χεριού και τις κινήσεις των δακτύλων. Δηλαδή ουσιαστικά όταν αυτοσχεδιάζω περιορίζομαι στο να επαναλαμβάνω κάποια οικεία σ' εμένα μελωδικά σχήματα.
Τώρα, έχοντας γράψει ένα τραγούδι και έχοντας μερικά ακόμα στα σκαριά, μπορώ να πώ ότι πέρασα στη "γαλάζια" (ας πούμε) περίοδο. Τώρα πλέον μπορώ να ξεδιπλώνω τη σκέψη μου σε μουσικά δίστιχα, με μέτρο και ομοιοκαταληξία. Να φτιάχνω δηλαδή μία φράση από νότες η οποία καταλήγοντας σε προδιαθέτει για μία δεύτερη φράση η οποία συμπληρώνει με εμφανή τρόπο την πρώτη και η οποία δεύτερη φράση καταλήγει εκεί όπου προδιέθετε και η πρώτη φράση.
Είμαι ικανοποιημένος με τον εαυτό μου που κατάφερα να φύγω από τα δεσμά της γκρίζας περιόδου και πιστεύω ότι έχω αρχίσει ν' αναπτύσσω τη δεξιοτεχνία μου. Όχι σε ταχύτητα ούτε σε στολίσματα αλλά σε νόημα. Δηλαδή ο αυτοσχεδιασμός μου πλέον μπορεί να ιντριγκάρει τον όποιο ακροατή και να τον κρατήσει μέχρι να του δώσει την κάθαρση της κατάληξης στην τονική.
Πιστεύω ότι το επόμενο βήμα μου θα είναι να μάθω να ακούω αυτό που παίζω. Να μπορώ δηλαδή παίζοντας κάτι απροσδόκητο και φαινομενικά αδιάφορο, κάτι δίχως νόημα, αυτό να μάθω να το δίνω ένα νόημα παίζοντας την επόμενη φράση πάνω στα πατήματα της πρώτης, παραφράζοντας δηλαδή την πρώτη φράση βγάζοντας στη δεύτερη ό,τι φανταζόμουν στην πρώτη αλλά δεν κατάφερα να το δώσω μεμιάς. (Γιατί όταν δεν έχεις την ευχέρεια της φωνής δε μπορείς να δώσεις μεμιάς αυτό που σκέφτεσαι αλλά πρέπει να το προσεγγίσεις με διαδοχικές ατάκες όπου η μία θα φέρνει στην επιφάνεια ότι η προηγούμενή της δεν κατάφερε να φέρει).
Πιστεύω στην τελική ότι για να γράψω μία μουσική όμορφη και ταυτόχρονα δικιά μου, πρέπει να απόδομήσω τα ακούσματά μου σε βαθμό όχι απλά φράσης, κλίμακας ή ρυθμικού σχήματος, αλλά στο βαθύτερο σκεπτικό, το οποίο έχει να κάνει με την οργανική προσέγγιση και ερμηνεία του ήχου που ακούω γύρω μου. Δηλαδή η μουσική που ξέρω και που ακολουθάω, με ποίον τρόπο θα μετέφραζε ώστε να ενσωματώσει στο σώμα της μία τυχαία κίνηση, μία εικόνα, ένα λεκτικό μοτίβο αλληλουχίας φωνηέντων-συμφώνων, μία κατάσταση όπου επικρατούν άλλοι ήχοι, μουσικές, κινήσεις, συναισθήματα, μυρωδιές.

Υ.Γ.1: Αυτή η ανάρτηση ίσως να μη βγάζει πολύ νόημα διότι είναι βασισμένη καθαρά και μόνο στη δική μου αντίληψη και όσο να 'ναι κουτσουρεύεται από την ανάγκη να ειπωθεί λεκτικώς.
Υ.Γ.2: Δε χρησιμοποίησα πολυτονικό όπως υποσχόμουν διότι είναι μπλεγμένη η πληκτρολόγηση κι έχω πιεί τρεις μπύρες και τα δάχτυλά μου παραπατάνε λίγο.