Ήταν ένας ψαράς. Πήγαινε το λοιπόν ο ψαράς κάθε μέρα για ψάρεμα. Και κάθε μέρα ψάρευε ένα κιλό ψάρια. Τον βλέπει κάποιος και του λέει σε κάποια φάση (και ακολουθεί διάλογος):
-Μα καλά, γιατί κάθε φορά ψαρεύεις ακριβώς ένα κιλό ψάρια και δεν ψαρεύεις όσα περισσότερα μπορείς;
-Ε, τόσα χρειάζομαι, τί να τα κάνω τα περισσότερα;
-Να τα πουλήσεις να πάρεις μιά βάρκα.
-Και τί να την κάνω τη βάρκα;
-Να βγαίνεις να πιάνεις περισσότερα ψάρια.
-Γιατί;
-Να τα πουλήσεις να πάρεις ένα καΐκι.
-Τί να το κάνω;
-Να βγαίνεις ακόμα πιό ανοιχτά και να πιάνεις ακόμα περισσότερα ψάρια.
-Για ποιό λόγο;
-Να πάρεις μετά δύο καΐκια.
-Τί να τα κάνω;
-Να βάζεις τους άλλους να δουλεύουν κι εσύ να κάθεσαι.
-Μα και τώρα κάθομαι.
Το δικό μου μικρό σχόλιο στην ιστορία: Τα ψάρια δεν είναι άπειρα, κάποια στιγμή εξαντλούνται.
Τετάρτη 6 Μαΐου 2009
Αριστεροί με δεξιές τσέπες
Σκέφτομαι ότι ο αριστερός με τις δεξιές τσέπες είναι κάποιος που επιθυμεί να φορολογηθεί περισσότερο στο όνομα του κοινωνικού κράτους. Ο δεξιός με τις αριστερές τσέπες απ' την άλλη είναι απλώς μαλάκας
Κυριακή 3 Μαΐου 2009
Δάσκαλος
Η πρώτη ή τουλάχιστον μία απ' τις πρώτες διαφορές που καταλαβαίνει κάποιος που περνάει από το δημοτικό στο γυμνάσιο: στο δημοτικό είχε το δάσκαλο (μάλλον συνηθέστερα τη δασκάλα) ενώ στο γυμνάσιο είχε καθηγητάδες.
Παρ' ολ' αυτά η έννοια δάσκαλος υπάρχει και παραπέρα. Βλέπεις κάποιοι αποκαλούν δασκάλους τους κάποιους άλλους. Όσοι παρακολουθούν το onepiece κι έτυχε να περάσουν από τον ιστότοπο onepiece wikia όπου εκτός των άλλων εκτίθενται ερωτήσεις που ετέθησαν από αναγνώστες στο δημιουργό του Eichiiro Oda, είθισται να τον αποκαλούν sensei, ιαπονιστί "δάσκαλος". Δάσκαλος ήταν και ο τίτλος που δόθηκε στο Βασίλη Τσιτσάνη από τους νεώτερούς του μουσικούς και μη, και ακούγεται χαρακτηριστικά στο διάλογο που κάνει το Τσιτσάνης με το κοινό του, όπου τον αποκαλούν δάσκαλο.
Τελειώνοντας την ακατάσχετη και κουραστική φλυαρία η οποία ήταν ενδεχομένως άχρηστη περνάω στο ρεζουμέ της υπόθεσης. Χτές και μετά απο 3 μπύρες μισόλιτρες διατύπωσα κάπως ωραία τη διαφορά καθηγητή-δασκάλου.
Δάσκαλος λοιπόν είναι αυτός που σε εμπνέει. Είναι αυτός που θαυμάζεις και συνειδητά και υποσυνείδητα παρακολουθείς τις κινήσεις του, το πώς αναπνέει, πώς άγεται και φέρεται, και, αφού τον νιώσεις και τον συλλάβεις, τότε προσαρμόζεις ό,τι έμαθες στη δική σου πραγματικότητα.
Καθηγητής απ' την άλλη είναι αυτός που θα σε μάθει μεθοδικά και βήμα προς βήμα κάτι που είναι υποχρεωμένος να σε μάθει, ενώ είσαι κι εσύ υποχρεωμένος να μάθεις.
Ευχαριστώ όσους μπήκαν στο mybrute. Τα experience points που κέρδισα απ' αυτό σας το ενδιαφέρον παιδιά ήταν πολύτιμα. Συνεχίστε να παίζετε και ν' ανεβαίνετε level άμα δε σας είναι δύσκολο γιατί ετσι κερδίζω παραπάνω ;P
Παρ' ολ' αυτά η έννοια δάσκαλος υπάρχει και παραπέρα. Βλέπεις κάποιοι αποκαλούν δασκάλους τους κάποιους άλλους. Όσοι παρακολουθούν το onepiece κι έτυχε να περάσουν από τον ιστότοπο onepiece wikia όπου εκτός των άλλων εκτίθενται ερωτήσεις που ετέθησαν από αναγνώστες στο δημιουργό του Eichiiro Oda, είθισται να τον αποκαλούν sensei, ιαπονιστί "δάσκαλος". Δάσκαλος ήταν και ο τίτλος που δόθηκε στο Βασίλη Τσιτσάνη από τους νεώτερούς του μουσικούς και μη, και ακούγεται χαρακτηριστικά στο διάλογο που κάνει το Τσιτσάνης με το κοινό του, όπου τον αποκαλούν δάσκαλο.
Τελειώνοντας την ακατάσχετη και κουραστική φλυαρία η οποία ήταν ενδεχομένως άχρηστη περνάω στο ρεζουμέ της υπόθεσης. Χτές και μετά απο 3 μπύρες μισόλιτρες διατύπωσα κάπως ωραία τη διαφορά καθηγητή-δασκάλου.
Δάσκαλος λοιπόν είναι αυτός που σε εμπνέει. Είναι αυτός που θαυμάζεις και συνειδητά και υποσυνείδητα παρακολουθείς τις κινήσεις του, το πώς αναπνέει, πώς άγεται και φέρεται, και, αφού τον νιώσεις και τον συλλάβεις, τότε προσαρμόζεις ό,τι έμαθες στη δική σου πραγματικότητα.
Καθηγητής απ' την άλλη είναι αυτός που θα σε μάθει μεθοδικά και βήμα προς βήμα κάτι που είναι υποχρεωμένος να σε μάθει, ενώ είσαι κι εσύ υποχρεωμένος να μάθεις.
Ευχαριστώ όσους μπήκαν στο mybrute. Τα experience points που κέρδισα απ' αυτό σας το ενδιαφέρον παιδιά ήταν πολύτιμα. Συνεχίστε να παίζετε και ν' ανεβαίνετε level άμα δε σας είναι δύσκολο γιατί ετσι κερδίζω παραπάνω ;P
Σάββατο 2 Μαΐου 2009
Η κατάπτωσις των χρηστών ηθών στη σύγχρονη κοινωνία και η κατάπτυστη ημών συμπεριφορά
...όλο αυτό το πράμα τέλοσπάντων οφείλεται σ' ένα αίτιο. (άνω τελεία;). Σ' ένα μικρό πραγματάκι που με μία λίγη φροντίδα απο τη μεριά του καθενός μπορεί να εξαλειφτεί και να ζήσουμε ήρεμοι κι ευτυχισμένοι, όσο μπορούμε.
Πόσες φορές αγαπητοί μου δε σας έχει κολλήσει τσίχλα σε ρούχο, παπούτσι, μαλλί (αυτό το έκανε η μία μου αδερφή στην άλλη μου αδερφή όταν ήταν μωρά και ήταν επικό-σας το απεύχομαι). Κι όλο ρωτώ τον εαυτόν μου. Τον ρωτώ λοιπόν αγαπητοί μου, γιατί να συμβαίνει αυτό το πράγμα. Πώς είναι δυνατόν κάτι τόσο μικρό που προκαλεί τόοοση ευχαρίστηση σε έναν να προκαλεί μετά τόοοσο πόνο σ' έναν άλλον.
Και όχι μόνο αυτό. Έχετε προσέξει ποτέ κάτι μαύρα μπαρμπαδελάκια απάνω στα πεζοδρόμια σαν κρεατοελιές; Είναι η τσίχλα αγαπητοί μου. Κι αυτή είναι η τρομερή δύναμή της. Κι όλο ρωτώ τον εαυτόν μου: διατί με μία τόοοσο απλή κίνηση μπορούμε να την περιορίσουμε αλλά δεν την κάνει κανείς; διατί ρέπουν οι απανταχού τσιχλάκηδες προς την εγκληματικότητα; γιατί δε σκέφτοναι και us decent smoking people;
Ορίστε λοιπόν πώς μπορείς να εξουδετερώσεις παντελώς τη σατανική δύναμη του μικρού εξαποδώ με γεύση δυόσμο κανέλα και δε συμμαζεύεται: κόβεις με το χεράκι σου ένα κομματάκι χαρτοπετσέτα, ίσα με 2 τετραγωνικά εκατοστά, εναποθέτεις στην αγκαλιά του την τσίχλα, τυλίγεις και τα ντάαα (ΆΝΩ ΤΕΛΕΙΑ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ). Είσαι κι εσύ ένας μικρός ήρωας -για τα παπούτσια κάποιου συνανθρώπου σου τουλάχιστον.
Γι' αυτό πρέπει όλοι να φροντίζουμε όταν βλέπουμε κάποιον να μασάει τσίχλα να τον στέλνουμε στο διάολο (ή να του εφιστούμε την προσοχή).
Κλείνοντας, θυμίστε μου ν ανεβάσω μια διακοσμητική φωτό για το παρόν αρθράκι από βδομάδα, αν το ξεχάσω χώστε και καμιά σφαλιάρα.
Πόσες φορές αγαπητοί μου δε σας έχει κολλήσει τσίχλα σε ρούχο, παπούτσι, μαλλί (αυτό το έκανε η μία μου αδερφή στην άλλη μου αδερφή όταν ήταν μωρά και ήταν επικό-σας το απεύχομαι). Κι όλο ρωτώ τον εαυτόν μου. Τον ρωτώ λοιπόν αγαπητοί μου, γιατί να συμβαίνει αυτό το πράγμα. Πώς είναι δυνατόν κάτι τόσο μικρό που προκαλεί τόοοση ευχαρίστηση σε έναν να προκαλεί μετά τόοοσο πόνο σ' έναν άλλον.
Και όχι μόνο αυτό. Έχετε προσέξει ποτέ κάτι μαύρα μπαρμπαδελάκια απάνω στα πεζοδρόμια σαν κρεατοελιές; Είναι η τσίχλα αγαπητοί μου. Κι αυτή είναι η τρομερή δύναμή της. Κι όλο ρωτώ τον εαυτόν μου: διατί με μία τόοοσο απλή κίνηση μπορούμε να την περιορίσουμε αλλά δεν την κάνει κανείς; διατί ρέπουν οι απανταχού τσιχλάκηδες προς την εγκληματικότητα; γιατί δε σκέφτοναι και us decent smoking people;
Ορίστε λοιπόν πώς μπορείς να εξουδετερώσεις παντελώς τη σατανική δύναμη του μικρού εξαποδώ με γεύση δυόσμο κανέλα και δε συμμαζεύεται: κόβεις με το χεράκι σου ένα κομματάκι χαρτοπετσέτα, ίσα με 2 τετραγωνικά εκατοστά, εναποθέτεις στην αγκαλιά του την τσίχλα, τυλίγεις και τα ντάαα (ΆΝΩ ΤΕΛΕΙΑ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ). Είσαι κι εσύ ένας μικρός ήρωας -για τα παπούτσια κάποιου συνανθρώπου σου τουλάχιστον.
Γι' αυτό πρέπει όλοι να φροντίζουμε όταν βλέπουμε κάποιον να μασάει τσίχλα να τον στέλνουμε στο διάολο (ή να του εφιστούμε την προσοχή).
Κλείνοντας, θυμίστε μου ν ανεβάσω μια διακοσμητική φωτό για το παρόν αρθράκι από βδομάδα, αν το ξεχάσω χώστε και καμιά σφαλιάρα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
