Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011

Το να πεθαίνεις

Το να πεθαίνεις χωρίζεται σε δύο κομμάτια। Ένα είναι αυτό που κρατάς εσύ। Το πέθανες। Έχεις πεθάνει। Για 'μενα ας πούμε που είμαι άθεος και υλιστής το "πεθαίνω" πα να πεί τέρμα οι βιολογικές μου λειτουργίες κι αποσυντίθεμαι। Και είναι όπως ένιωθα άπειρα λίγο πριν γεννηθώ। Πριν με φτιάξει η μάννα μου (συλλάβει, γιατί μάλλον τα βιώματα ξεκινάν απ' τη ζωή του εμβρύου στη μήτρα)। Είναι όμως και το κομμάτι του "χάθηκες"। Γιατί η ζωή μας δεν ανήκει σ' εμάς। Ανήκει στους ανθρώπους μας। Ανήκει σ' αυτούς που τους αγαπάμε, που μας αγαπάνε, που εξαρτώνται από μας (κι αν όχι αποκλειστικά άνθρωποι, έστω στα ζώα μας)।
Ο θάνατος για το εγώ είναι εύκολο πράμα। Πηδάς απ΄το μπαλκόνι με το κεφάλι να στοχεύει κατακορύφως κάτω, μαχαιρώνεσαι, πυροβολείσαι, παίρνεις μια υπερβολική δόση από ένα φάρμακο που αντενδείκνυται να πάρεις υπερβολική δόση। Αλλά ένας θάνατος όπου αφήνεις τους δικούς σου ξεκρέμαστους, αυτό είναι η χειρότερη δειλία। Αν πίστευα πως υπάρχει κάποιος θεός, αυτό που θα τιμωρούσε αυτό θα ήταν। Το κύριο και βασικό।
Απόψε πέθανε ο θείος Λάκης। Δεν τον θυμάμαι πολύ καλά। Θυμάμαι ότι ήταν καλός άνθρωπος। Δεν είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω σαν "ενήλικας"। Έχω κάποιες αμυδρές αναμνήσεις। Ο θείος Λάκης πέθανε γύρω στα ७० από καρκίνο στο πάκγρεας। Αυτός ο άνθρωπος έκλεισε λίγο πολύ τον κύκλο του και δε μπορώ να πώ πως τα βαψα μαύρα που πέθανε। Δε μου ταν ευχάριστο, αλλά ομολογουμένως είδα και τους πιό δικούς του ανθρώπους, είδα τον ξάδερφό μου ας πούμε, πως ήταν έτοιμος γι' αυτό। Και πιστεύω πως δεν είναι υπάρχει τίποτα μεμπτό στο να πεθαίνεις κλείοντας έναν κύκλο।
Επίσης πριν δυο μέρες σκοτώσαν δύο μπάτσους, της ομάδας ΔΙΑΣ। Κάτι καθάρματα πέρασαν δίπλα από ένα ες γιου βί, τους γάζωσαν με καλάζνικωφ και τους καθάρισαν। Οι δύο επέζησαν, άκουσα από τα ΜΜΕ। Και οι δύο μας άφησαν χρόνους। Και ήταν στην ηλικία μου। २२, २३, εκεί।
Κυρίως δε μπορώ να καταλάβω γιατί κανείς να θέλει να σκοτώσει δύο παιδιά। Κι ας είναιι και μπάτσοι। Ακόμα και φάλαγγα να σου χουν κάνει στο κρατητήριο (που οι συγκεκριμένοι είναι μάλλον απίθανο)। Δεν αξίζουν αυτό το θάνατο ρε γαμώτο। Σκέψου ότι με το που τους σκοτώνεις, για μένα τουλάχιστον, τους λυτρώνεις από τόσα βάσανα-έστω πες- γιατί τα παιδιά την αγαπούσαν τη ζωή τους και είχαν όνειρα κι ελπίδες να τη ζήσουν όμορφα। Αλλά όποιος τους σκότωσε δε σκότωσε μόνο αυτούς। Σκότωσε και όλους τους δικούς τους ανθρώπους।
Απ΄ ό,τι κατάλαβα αυτοί που τους φάγαν ήταν εγκληματίες ολκής, με ένοπλες ληστείες στο ενεργητικό τους।
Δε θέλω να το καταλάβω αυτό το πράγμα। Είναι δυνατόν να φας τον άλλον για μερικά ψωροφράγκα (κι ας είναι γαμημένα εκατομμύρια, άμα εχει φάει άνθρωπο γι αυτά, πραγματιά τί θα σου προσφέρουν)। Είναι δυνατόν για λίγη ηλίθια χλιδή που θα σου προσέφεραν μερικά εκατομμύρια, κάνα δυο χρόνια σε πολυτελες ξενοδοχείο και μερικές δεκάδες classάτες πουτάνες να φας κάποιον;
Ακόμα και αν βάλουμε στη μέση την ιδεολογία। Ιδεοληψία μάλλον, διότι κυρίως στο όνομα της ιδεοληψίας (που ενίοτε βαπτίζουν θρησκεία) γίνονται εγκλήματα τέτοια। Είναι δυνατόν;

Υγ। για τον Καντάφι। Είναι δυνατόν να θυσιάζεις τόσες ζωές για μία γαμημένη θέση προέδρου; Αν πίστευες στον τίτλο σου (πρόεδρος πάει ελέω λαού κι όχι ελέω θεού ξες) έπρεπε να παραιτηθείς με το που θα πέσει το πρώτο αίμα, έπρεπε να βάλεις το κεφάλι σου εσύ πρώτος κάτω εφόσον ο λαός σου αξιωνόμενος τη δημοκρατία θα σε παρέπεμπε σε δίκαιες εκλογές ή σε δίκαιη δίκη। Εσύ δεν αξίωσες τίποτε απ' τα δύο κι έχυσες το αίμα το λαού σου στο όνομα μιας ιδεοληψίας και μίας παράνοιας που δε μπορώ να καταλάβω। Τώρα πλέον ό,τι τιμωρία και να σου επιβληθεί, δε σου φτάνει। Δεν υπάρχει αρκετή τιμωρία για 'σένα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου